والدین بسیار بیشتر از آن که از اصطلاح “اختلال کمبود توجه” به منظور توصیف نحوهی رفتار فرزندشان استفاده کنند، میدانند که اشکالی در کار است. این اشکال شاید به این صورت باشد که کودک پیوسته در جنب و جوش است، نمیتواند بیش از چند دقیقه روی موضوعی خاص تمرکز کند و یا… والدین این دسته از کودکان میکوشند که این اختلال پیچیده را درک کنند، چرا که میدانند این اختلال برهمهی فعالیتهای فرزندشان تاثیر میگذارد.
- مشکل داشتن در تمرکز و به خصوص متمرکز ماندن بر یک کار؛
- جهش از یک کار بر کار دیگر بدون تمام کردن کار قبلی که این امر موجب افزایش ترک تحصیل این گونه افراد می شود.
کودکان که نقص توجه دارند معمولا مشکلات زیر را تجربه می کنند
- مشکل در پیگیری کارهای مختلف بر اساس دستور العمل به دلیل توقف در توجه و تمرکز و نتیجه آن ناتمام ماندن بیشتر کارها در این گونه افراد؛
- فراموش کردن کارهای ساده و روزمره مانند انجام تکالیف… ؛
- تصمیم با عجله و بدون فکر در کارها؛
- دست زدن به کار های پر مخاطره؛
- ور رفتن با صندلی در هنگام نشستن و یا حرکت دائمی پاها و دست ها به گونه مضطربانه؛
- خستگی ناپذیر بودن کودک به علت انرژی بیش از حد؛
- حرف زدن بیش اندازه که این امر باعث ناموفق ماندن در کارهایی که نیاز به سکوت دارند، می شود مانند گوش دادن به درس یا دادن امتحان.
پیشنهاداتی برای افزایش خودباوری کودکان دچار مشکلات نقص توجه
- آنها را برای همهی رفتارهای خوب و مناسبشان تشویق کنید؛
- بخاطر هر رفتار نامناسب جزئی از آنها انتقاد نکنید؛
- از برچسب زدن اجتناب کنید (تو تنبل هستی، بیش فعال هستی و.. ممنوع)؛
- فعالیت هایی را پیدا کنید که در انجام آنها بهتر عمل میکنند و فرصتهایی برای تمرین و اجرا فراهم کنید؛
- هرگز رفتار آنها را با خواهر و برادر و سایر بچه ها مقایسه نکنید؛
- هرگز در مورد رفتار کودکتان به صورت گروهی در منزل صحبت نکنید (مگر آنکه مثبت باشد)؛
- انتظارات خود را از کودک در حد واقع بینانه نگه دارید؛
- از افراد متخصص کمک بگیرید ( آموزگار کلاس، مشاوره و…)؛
- فعالیتهایی را فراهم کنید که موفقیتشان حتمی است؛
- از فعالیتهایی که احتمال شکست در آنها زیاد هست اجتناب کنید؛
- تلاش او را تشویق کنید (نه فقط انجام تکالیف را)؛
- تکالیف و درخواست ها را به اجزای کوچک تقسیم کنید، برای مثال اگر می خواهید کودک اتاقش را نظافت کند به جای دستور” برو اتاقت را تمیز کن” دستورات خود را جزئی کنید مانند جمع آوری همه لباسها از کف اتاق، چیدن لباسها در کمد یا کشوها، مرتب کردن رختخواب، ریختن کاغذها در سطل آشغال و… .
هنگامی که به اتاق برگشتید و دیدید هنوز هم بهم ریخته است، به جای اینکه اتاق را کثیف یا نامرتب بنامید؛ ابتدا آنچه را که انجام داده است تشویق کنید و دوباره مراحل را به وی یادآوری کنید.
منبع: کتاب کلیدهای پرورش کودکان مبتلا به نقص توجه.
