زمانی که کودک در حال بازی یا دعوا با خواهر و برادرش هست، اصلا به صحبتهای ما توجه نمیکند؛ باید کاری کنیم تا توجه اش به ما جلب شود و روی حرف ما تمرکز کند. وقتی میخواهید با کودک صحبت کنید به سمتش خم شوید، دستتان را روی شانه اش بگذارید و به آرامی با او صحبت کنید،این کار احتمال اثرگذاری حرفتان را افزایش می دهد.
اگر چه با فریاد زدن زودتر نتیجه میگیریم ولی بعد از مدتی بچهها به داد و فریاد والدین خود عادت میکنند و دیگر نتیجه بخش نیست، پس بهتر است آرام و آهسته با او صحبت کنید؛ وقتی آرام صحبت کنید کودک برای شنیدن صدای شما مجبور است تمرکز کند در نتیجه حرفتان را بهتر متوجه میشود.
وقتی درخواستهایی از فرزند خود دارید، با لحنی مودبانه مثل لطفا، اگر میشه و... جملات خود را شروع کنید. دقت کنید، درخواستهایتان همزمان با کار مورد علاقه کودک مثل تماشای تلوزیون یا بازی مورد علاقه اش نباشد، در اینصورت بگویید بعد از بازیات لطفا این کار را انجام بده.
وقتی درخواستی از فرزند خود دارید از توضیح دادن زیاد بپرهیزید و سعی کنید واضح و مختصر درخواست خود را بیان کنید؛ در نظر داشته باشید تکرار بیش از حد، باید و نبایدهای زیاد فرزند شما را سردرگم میکند.
اگر میخواهید فرزندان شما به حرف هایتان گوش دهند لازم است شنونده خوبی برای حرفهایشان باشید و در مورد اینکه رفتار فرزندتان باعث ایجاد چه احساسی در شما میشود با او صحبت کنید.
به جای تکرار نکات ایمنی و قوانین برای فرزندتان، حافظه اش را به کار اندازید. از او درباره ی کاری که باید در موقعیت بخصوصی انجام دهید یا دیدگاهش به یک مشکل و راه حل های پیشنهادیاش سؤال کنید، این کار به او کمک می کند قوانین را بهتر به خاطر بسپارد.
رفتار فرزندتان را از شخصیتش جدا کنید، هر گاه فرزند شما رفتار نامناسبی داشت. احساس ارزشمندی و دوست داشتن را از او نگیرید بلکه فقط در رابطه با رفتارش صحبت کنید بدون برچسب زدن و کنایه به شخصیتش، این کار باعث میشود تا شما همواره احساسش را درک کنید و دوستش داشته باشید؛ در نتیجه حمایت مداوم والدین باعث ایجاد روابط موثر و حرفشنوی فرزندان میشود.